AŞK PASTASI

İLK GÖZ AĞRIMA

Mutfak sanatı ile AŞK sanatı birleşince bakın neler çıkıyor ortaya. Gerçekten bu işi sevmek gerekiyor. Mutfağı sevmek, pasta yapmayı sevmek gerek; En önemlisi ve illa ki yürekten istemek. Aşk ile sevmek, yürekteki kıpırtıları hissetmek, kalbinin gümbür gümbür çarpması gerek. O zaman neler yapmaz ki insan sevdiği için. Kimi zaman volkan olur yanarsın, kimi zaman ağıtlar yakar kanarsın, kimi zaman durulur dualar edersin, kimi zaman feryat figan ağlar, kimi zaman da yüreğine vuran her selden sonra ardında kalan kumları toplarsın. Umutlar yeşerir sonra, aşka gelir sevdiğine bir pasta sunarsın... Ben de bu pastayı ilk göz ağrım, biricik oğlum için yapmıştım.

“Yürümek;

yürümeyenleri arkanda boş sokaklar gibi bırakarak,

havaları boydan boya yarıp ikiye

bir mavzer gözü gibi

karanlığın gözüne bakarak yürümek!..”

Nazım Hikmet

Günlerdir kendimi toparlayamamıştım. O gün evden çıktım marş'a bastım, araba çalışmadan önce radyo çalmaya başladı. Sunucunun konuşması dikkatimi çekti, kulak verdim. "YAŞAMAK" diyordu. Yaşamak... Mutluluk insanın içinde saklı... Sunucu anlatıyor ben düşünüyordum!... Yaşamın değerine bakmadan küçük şeylerden ne çok şikayet ediyoruz. Küçük şeyler büyük şeylere gebe, hayat değişiyor, günü kaçırıyoruz... Marketin önüne geldim, marş'ı kapattım fakat arabadan inemiyordum, koltuğa kilitlendim. Sunucu "aslında" diyordu "programda şiir okumam fakat bu gün bunu okumam gerektiğini düşünüyorum" Sanki bana bir mesaj vardı... Nazım Hikmet'in bir şiirini okumaya başladı...

Yaşamak Şakaya Gelmez

büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın

bir sincap gibi mesela,

yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,

yani bütün işin gücün yaşamak olacak

Yaşamayı ciddiye alacaksın,

yani o derecede, öylesine ki,

mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,

yahut kocaman gözlüklerin,

beyaz gömleğinle bir laboratuvarda

insanlar için ölebileceksin,

hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,

hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,

hem de en güzel, en gerçek şeyin

yaşamak olduğunu bildiğin halde

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,

yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,

hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,

ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,

yaşamak yanı ağır bastığından
1947

2

Diyelim ki, ağır ameliyatlık hastayız,

yani, beyaz masadan,

bir daha kalkmamak ihtimali de var

Duymamak mümkün değilse de biraz erken gitmenin kederini

biz yine de güleceğiz anlatılan Bektaşi fıkrasına,

hava yağmurlu mu, diye bakacağız pencereden,

yahut da sabırsızlıkla bekleyeceğiz

en son ajans haberlerini

Diyelim ki, dövüşülmeye değer bir şeyler için,

diyelim ki, cephedeyiz

Daha orda ilk hücumda, daha o gün

yüzükoyun kapaklanıp ölmek de mümkün

Tuhaf bir hınçla bileceğiz bunu,

fakat yine de çıldırasıya merak edeceğiz

belki yıllarca sürecek olan savaşın sonunu

Diyelim ki hapisteyiz,

yaşımız da elliye yakın,

daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının

Yine de dışarıyla birlikte yaşayacağız,

insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgarıyla

yani, duvarın ardındaki dışarıyla

Yani, nasıl ve nerede olursak olalım

hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak
1948

3

Bu dünya soğuyacak,

yıldızların arasında bir yıldız,

hem de en ufacıklarından,

mavi kadifede bir yaldız zerresi yani,

yani bu koskocaman dünyamız

Bu dünya soğuyacak günün birinde,

hatta bir buz yığını

yahut ölü bir bulut gibi de değil,

boş bir ceviz gibi yuvarlanacak

zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız

Şimdiden çekilecek acısı bunun,

duyulacak mahzunluğu şimdiden

Böylesine sevilecek bu dünya

"Yaşadım" diyebilmen için

Şubat 1948

Nazım Hikmet Ran

Ne çok şey anlatıyor, kalemine sağlık büyük usta...

Sevgiyle, gün eksilmesin pencerenizden...